Την βδομάδα που περίμενα για το χειρουργείο δεν ήξερα τι να νιώσω. Ήμουν πολύ φοβισμένη και ένιωθα πως θα πάω να με ακρωτηριάσουν. Ένα κομμάτι μου που ήταν πάντα μαζί μου, θα έπρεπε να βγει. Δεν ξέραμε σε εκείνη την φάση αν θα έκανα απλά εκτομή (θα έβγαινε δλδ ένα κομμάτι του πνεύμονα) ή αν θα χρειαζόταν να βγει όλος ο μέσος λοβός. "Ευτυχώς" ο μέσος λοβός είναι ο μικρότερος από τους 3 λοβούς που έχει ο δεξίς πνεύμονας. Ο αριστερός έχει 2 λοβούς. Οπότε θεωρητικά το να έπρεπε να βγει όλος δεν θα αποτελούσε ιδιαίτερο θέμα για την ζωή μου στο μέλλον, αφού οι άλλοι 2 λοβοί θα έπαιρναν την θέση του. Δεν θα είχα υποτίθεται καμία αναπηρία, ούτε περιορισμούς στην ζωή μου μετά, πέρα από όσους θα έθετε το ίδιο το χειρουργείο για κάποιο μικρό διάστημα και όσο θα έπαιρνε η ανάρρωση. Αλλά μιλάμε πάντα για ένα χειρουργείο στον πνεύμονα. Η σκέψη πως κάποιος σου αγγίζει ένα από τα τρία πιο σημαντικά όργανα για την ζωή (εγκέφαλος, καρδιά, πνεύμονες) είναι πολύ αγχωτική και σκατένια. Αλλά δεν είχα επιλογές, ήταν ή αυτό ή ..τίποτα καλό.
Ο χειρουργός ήταν γενικά συγκαταβατικός, λίγο τυπικός και δεν έδινε πολύ ξεκάθαρες απαντήσεις σχετικά με τα επίπεδα του πόνου που θα έπρεπε να αναμένω, ούτε ιδιαίτερες λεπτομέρειες σχετικά με την διαδικασία. Μέσα στο άγχος μου, γενικά κι εγώ δεν ρώτησα πολλά, άλλωστε δεν είχαν τόση σημασία, αλλά η αλήθεια είναι πως εκ των υστέρων, θεωρώ πως θα έπρεπε να μας έχει ενημερώσει καλύτερα από μόνος του.
Μια μέρα πριν πήγαμε στο νοσοκομείο για προεγχειρητικό ελέγχο, ο οποίος λόγω της πολύ κακής οργάνωσης του νοσοκομείου κράτησε πάρα πολλές ώρες, κάπου 4 ή 5, αν θυμάμαι καλά. Και οι εξετάσεις ήταν λίγες, δόξα τω θεώ, είμαι γενικά σε πολύ καλή σωματική κατάσταση. Πέρα από την κούραση που ήρθε να προστεθεί στην άσχημη ψυχολογική μου κατάσταση, θυμάμαι τα 100 ευρώ που ζήτησε ένας μαλάκας ενδοκρινολόγος ως επίσκεψη επειδή του ζητήθηκε γνωμάτευση από τον θωρακοχειρουργό, ο οποίος με είδε για 5 λεπτά κυριολεκτικά, ζήτησε μια αιματολογική ακόμα (την οποία επίσης πλήρωσα 70 ευρώ, ενώ κάνει ξέρω γω 10 ευρώ στην Βιοιατρική..) και δεν είπε τίποτα που δεν τους είχα ήδη πει εγώ. Αλλά ήταν τόσο σημαντικά για εκείνον αυτά τα μαύρα 100 ευρώ (εννοείται δεν έκοψε απόδειξη) που ξεφτιλίστηκε και τα ζήτησε από μια γυναίκα 41 ετών που έμπαινε για χειρουργείο (πιθανότατα) καρκίνου στον πνεύμονα σε ιδιωτικό νοσοκομείο και χωρίς ιδιωτική ασφάλεια να την καλύπτει (άλλη πονεμένη ιστορία αυτή..). Ευτυχώς που πιστεύω στο κάρμα, αλλά το βρίσκω τραγικό άνθρωποι που έχουν ορκιστεί να υπηρετούν τον άνθρωπο και που ασκούν το ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ της ιατρικής να συμπεριφέρονται σαν επιχείρηση corporate που μόνο στόχο της έχει το κέρδος!
Δεν θυμάμαι πολλά από την μέρα του χειρουργείου, ξυπνήσαμε πολύ πρωί να πάμε στο νοσοκομείο, ήταν 19 Δεκεμβρίου του 2019, ημέρα Πέμπτη και το χειρουργείο είχε κανονιστεί για τις 12 η ώρα το μεσημέρι. Πάντα όταν έρχονται να με πάρουν, νιώθω λίγο σαν να αδειάζουν όλα, σαν να χάνω το έδαφος, αλλά το παίζω ψύχραιμη, είναι κι η μαμά μου πάντα μπροστά, που έχει περάσει τόσα πολλά με όλα αυτά μαζί μου και νιώθω πως πρέπει να είμαι δυνατή για αυτή και για μένα, δεν υπάρχουν άλλωστε επιλογές και δεν θα βοηθήσει και πουθενά να καταρρεύσω. Θυμάμαι το δωμάτιο που με κατέβασαν, ήρθε και η μαμά μου μαζί και περίμενε και αυτή μέχρι που με πήραν στην αίθουσα του χειρουργείου που ήταν πράσινη θυμάμαι και είχε το χαρακτηριστικό μεγάλο φως. Η αναισθησιολόγος έτυχε να έχει ένα κοινό γνωστό με κάποιο κοινό γνωστό της μητέρας μου και μου έλεγε διάφορα που της είχε πει για να με προσέξει, τα οποία ουδόλως με ενδιέφεραν και ύστερα μου έβαλαν μια βελόνα στο χέρι που πόνεσε κλασσικά, μάλλον λόγω της τσίτας και μετά δεν θυμάμαι τίποτα άλλο.. απλά κάποια στιγμή ξύπνησα και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα να ρωτήσω ήταν τι ώρα είναι. Και ήταν 6 το απόγευμα. Και κατάλαβα πως θα έχουν φρικάρει όλοι απέξω και πως ίσως κάτι δεν είχε πάει καλά, αφού ο ιατρός είχε πει πως θα κρατούσε 2 - 3 ώρες και όχι 6. Αλλά μια που ρώτησα και τα σκέφτηκα όλα αυτά και μετά πάλι δεν θυμάμαι τίποτα και ξαναξύπνησα σε ένα περίεργο μεγάλο δωμάτιο που ήμουν μόνη μου με μάσκα στην μούρη και τον άντρα μου και την μαμά μου από πάνω να μιλάνε πολύ κοντά στο πρόσωπό μου. Φαινόντουσαν σχετικά χαρούμενοι και έλεγαν πως τα νέα ήταν καλά και δεν ήταν κακοήθεια, αλλά έπρεπε τελικά να αφαιρεθεί όλος ο λοβός! Για αυτό ήμουν έτσι σκατά σκέφτηκα.. Και δεν μπορούσα να αναπνεύσω καλά και πονούσα ΠΑΡΑ πολύ και μιλούσαν πολύ οι άλλοι και κάποια στιγμή τους έβαλα τις φωνές να πάνε πιο μακριά γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω, παρότι είχα μάσκα με οξυγόνο. Και αναρωτήθηκα λίγο γιατί ήμουν μόνη στο δωμάτιο, ενώ είχαμε ζητήσει τετράκλινο για οικονομικούς λόγους, αλλά πονούσα τόσο πολύ, που δεν μπορούσα βασικά να μιλήσω και σκεφτόμουν πως και ένας μήνας να περάσει, ακόμα σε αυτό το κρεβάτι θα είμαι τόσο χάλια που νιώθω. Και κάπου εκεί θυμάμαι πως σκέφτηκα πρώτη φορά πως ίσως να ήταν καλύτερα να πέθαινα. Και μετά έφυγαν οι δικοί μου και μου φάνηκε περίεργο, αλλά μου είπαν πως είμαι στην εντατική για ένα βράδυ. Α, έτσι εξηγείται λοιπόν το μονόκλινο! Νομίζω η μαμά μου έκλαιγε κιόλας, αλλά δεν είχα δύναμη να κάνω ή να πω τίποτα. Ξανά κενό, μάλλον ξανακοιμήθηκα.
Ξύπνησα δεν ξέρω πόσες ώρες μετά, νομίζω 4 με 6; Δεν ξέρω, αλλά ήταν εκεί μια πολύ καλή νοσηλεύτρια η Άννα και θυμάμαι μου είχαν αναφέρει πως αν θέλω να πάρω κάποιον τηλέφωνο μετά μπορώ. Φυσικά δεν είχα το κινητό μου μαζί, δεν είχα ούτε τα ακουστικά βαρηκοΐας, τα είχα βγάλει πριν με πάρουν για το χειρουργείο γιατί είναι και πανάκριβα και δεν ήθελα να πάθουν κάτι. Ένιωθα αρκετά καλύτερα, μπορούσα να μιλήσω λίγο, ζήτησα λοιπόν από την Άννα να πάρω τηλέφωνο. Μου έφερε ένα σταθερό αλλά χωρίς ανοιχτή ακρόαση θα ήταν δύσκολο να ακούσω. Εξήγησα την κατάσταση και η Άννα λοιπόν προσφέρθηκε να πάρουμε τηλέφωνο από το κινητό της. Πήρα πρώτα την μαμά μου, η οποία εκ των υστέρων, έμαθα πως αρχικά τρελάθηκε από αγωνία, γιατί όταν είδε άγνωστο νούμερο, θεώρησε πως κάτι έπαθα. Ύστερα από λίγο πήρα και τον άντρα μου τηλέφωνο. Και με τους δύο μίλησα ελάχιστα, γιατί βασικά δεν μπορούσα. Στο μεταξύ είχε αρχίσει ο βήχας. Ναι, βήχας. Ναι με χειρουργημένο πνεύμονα. Ναι, πονάει όσο φαντάζεστε και ακόμα πιο πολύ. Ευτυχώς δεν ήταν πάρα πολύς. Και όχι απλά πονάει, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να βήχεις γιατί μαζεύει φλέγματα ο πνεύμονας και πρέπει να βγαίνουν. Βγαίνουν από ένα χοντρό σωλήνα που ξεκινάει μέσα από το στήθος σου και καταλήγει σε ένα δοσομετρικό δοχείο. Η κατάσταση είναι πραγματικά φρικτή. 4 - 5 φορές την ημέρα σου βάζουν ένα φάρμακο στην μάσκα, με το οποίο πρέπει για 15 λεπτά να βήχεις, όσο πιο δυνατά μπορεις, για να βγουν τα φλέγματα, ενώ βασικά δεν μπορείς ούτε να κουνηθείς χωρίς να νιώσεις πως σου κάρφωσαν στιλέτο. Και αυτά στα λέει άνθρωπος που πραγματικά αντέχει τον πόνο.
Θυμάμαι πως είχε και ένα ρολόι τοίχου απέναντι και εκεί στην παραζάλη μου, ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο (να είναι καλά η μορφίνη) κοιτούσα την ώρα και μετρούσα πότε θα βγω. Μου είχαν πει το επόμενο μεσημέρι. Κάποια στιγμή μέτρησα πόσα σωληνάκια έβγαιναν από τα χέρια μου, ήταν 6 ή 7! Έφυγε κι η Άννα δυστυχώς και ήρθε μια άλλη που ήταν η χειρότερη από όλες τις βάρδιες γιατί τελικά έμεινα 24ώρο μέσα και έτσι γνώρισα 3, η οποία γενικά ήταν πολύ αδιάφορη και δεν θυμάμαι τι δεν έκανε, αλλά κάτι δεν έκανε, νομίζω δεν μου έδινε αρκετό νερό. Μπορεί και να μην έκανε βέβαια, αλλά μιλούσε και σιγά γιατί ήταν μαύρη νύχτα και δεν άκουγα καθόλου τι έλεγε. Και θυμάμαι το νερό είχε γεύση φάρμακο, τόσα πολλά φάρμακα είχα πάρει σε τόσο λίγες ώρες που το νερό ήταν σαν να έπινα δηλητήριο. Μου φαίνεται σαν να μη πέρναγε η νύχτα, αλλά μάλλον ήταν ιδέα μου, θυμάμαι πως έπεφτα για ύπνο χωρίς να το καταλάβω και εννοείται ήμουν εντελώς ακίνητη, μόνο το κεφάλι μου κουνούσα δεξιά αριστερά στο μαξιλάρι μήπως ξεπιαστώ λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου