Τον Δεκέμβρη του 2019, θέλοντας να βάλω τον άντρα μου να κάνει αξονική θώρακα που δεν είχε κάνει ποτέ, παρότι ήταν για πολλά χρόνια βαρύς καπνιστής (τα τελευταία 5 χρόνια περίπου κάνει μόνο ηλεκτρονικό τσιγάρο και έχει μειώσει αρκετά και την νικοτίνη), είπα να κάνω κι εγώ μία. Θυμάμαι που ο χειρουργός του τελευταίου μου χειρουργείου είχε πει πως πρέπει να κάνω αξονική κάθε 2 - 3 χρόνια το πολύ, αλλά δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία η αλήθεια ήταν. Παρακολουθούσα μόνο συστηματικά το πόδι μου, το οποίο είχε δώσει και 2 υποτροπές και είχαν περάσει 3 χρόνια από την τελευταία αξονική η οποία ήταν καθαρή. Δεν είχα ογκολόγο να με παρακολουθεί γιατί δεν είχα βρει κάποιον να με κάνει να τον εμπιστευτώ, όλοι έδειχναν απλά να θέλουν να με βάλουν να κάνω ακτινοβολία, χωρίς να μπορούν να μου δώσουν κάποιο σοβαρό στοιχείο που να αποδείκνυε πως όντως κάτι τέτοιο θα μου έδινε μεγαλύτερες πιθανότητες να ΜΗΝ ξαναπάθω υποτροπή. Και αν δεν το ξέρετε, η ακτινοβολία σου αυξάνει τις πιθανότητες να ξαναπάθεις καρκίνο σε 10 χρόνια.. να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι είναι λίγο η φάση.
Πάω λοιπόν για την αξονική θώρακα και μόλις περνάω από το μηχάνημα, μπουκάρουν δύο άτομα μέσα και μου λένε πως θα ήταν καλό να βάλω σκιαγραφικό. Το έργο το έχω ξαναδεί, οπότε κατάλαβα απευθείας πως κάτι είχαν δει, αλλά δεν ήξερα που. Άρχισα τις ερωτήσεις, αλλά ξεκάθαρη απάντηση δεν λάμβανα, απλά γιατί οι ακτινολόγοι κανονικά δεν δικαιούνται να δίνουν στοιχεία πριν δει τις εικόνες ιατρός. Βέβαια τους τάραξα και δεν σταματούσα μέχρι που κάποιος είπε "κάτι φαίνεται στον πνεύμονα, μάλλον δεν είναι τίποτα, απλά θα βοηθούσε το σκιαγραφικό". Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Αρνήθηκα το σκιαγραφικό γιατί είναι γνωστό αλλεργιογόνο και πήγα σπίτι, κλαίγοντας στον δρόμο από φρίκη και άγχος. Η αξονική έκανε 4 ή 5 μέρες να βγει γιατί μεσολαβούσε σαββατοκύριακο, που εννοείται πως σε αυτές τις ημέρες δεν ήμουν πολύ καλά. Ήμουν καλύτερα από όσο κάποιος άμαθος, γιατί έχω ζήσει με ογκίδια στο πόδι μου για παραπάνω από 8 μήνες, αλλά εννοείται με έτρωγε το άγχος και η αγωνία.
Και κυρίως με έτρωγε το άδικο, γιατί είχαν περάσει πάλι 4μισι χρόνια από το τελευταίο (τρίτο στην σειρά) χειρουργείο για αφαίρεση ογκιδίων από το πόδι μου και εκεί που νόμιζα πως είχα ξεμπλέξει, όχι απλά δεν είχα ξεμπλέξει, αλλά ξαφνικά είχα τον διάολο μέσα στο σώμα μου, μέσα στον πνεύμονά μου, να κρύβεται ύπουλα και να μη δινει ΚΑΝΕΝΑ σύμπτωμα (έμαθα μετά πως σχεδόν ποτέ δεν δίνουν σύμπτωμα οι καρκίνοι στον πνεύμονα, αν δώσουν, είναι σε πάρα πολύ προχωρημένο στάδιο). Και αυτό συνέβαινε για 2η φορά, αφού ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο χειρουργείο στο ίδιο σημείο στο πόδι, πάλι είχαν περάσει 4μισι χρόνια ακριβώς και υποτίθεται στα 5 μηδενίζεις και είναι σαν να μην είχες ποτέ τίποτα.. Γιατί δεν μπορούσα ΜΙΑ ΦΟΡΑ να πιάσω την πενταετία; Γιατί έπρεπε πάλι να περάσω ταλαιπωρίες; Γιατί δεν μπορούσα απλά να ζήσω ήρεμα κι ωραία την ζωή μου;
Την ημέρα που ήταν να παραλάβω τις εξετάσεις μου, είχα ραντεβού και με την γυναικολόγο μου, οπότε πήγα και τις πήρα πριν το ραντεβού για να τις δει και εκείνη. Ναι ο γυναικολόγος δεν είναι πνευμονολόγος, αλλά είναι φίλη μου και όσο να πεις κάτι παραπάνω θα έβλεπε μάλλον. Που είδε. Και μου είπε να κλεισω ραντεβού με πνευμονολόγο όσο πιο σύντομα μπορώ. Και εκεί άρχισα να φρικάρω κανονικά. Ευτυχώς φαινόταν να είναι κάτι μικρό, αλλά το χειρουργείο στον πνεύμονα δεν ήταν καθόλου ωραία ιδέα. Άρχισα να αναρωτιέμαι πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι, πως σταματάνε τον πνεύμονα για να τον χειρουργήσουν και πως τον ξεκινάνε ξανά; Και πως είναι τόσο σίγουροι ότι θα ξαναξεκινήσει; Κι αν πέθαινα;!
Την επόμενη μέρα το πρωί πήγα σε ένα πνευμονολόγο της περιοχής μου για να μη χάνω χρόνο ο οποίος είχε καλές κριτικές. Με το που είδε τις εξετάσεις μου είπε πως πρέπει να κάνω pet scan να δούμε αν είναι κακοήθεια και κυρίως να δούμε αν υπάρχει και τίποτα άλλο κάπου άλλου γιατί με το ιστορικό μου και το μέγεθος του οζιδίου (ήταν κάπου ενάμισι εκατοστό), οι πιθανότητες να είναι κάτι καλοήθες είναι μικρές. Το pet scan είναι μια ειδική εξέταση που σου δίνουν ραδιενεργή γλυκόζη ενώ σου κάνουν και αλλεπάλληλες αξονικές τομογραφίες και επειδή το 95% των καρκινικών κυττάρων τρέφεται με γλυκόζη, αν το δουν να φωτίζεται στις εικόνες, μάλλον είναι καρκινικό. Την έχω ξανακάνει αυτή την εξέταση το 2010, μετά το πρώτο χειρουργείο για να δουν μήπως τυχόν είχα μετάσταση κάπου αλλού και είχε βγει καθαρή. Εννοείται πως μετά είσαι σε απομόνωση για 24 ώρες γιατί ακτινοβολείς το σύμπαν..
Την έκανα. Και βγήκε ακριβώς στο όριο που δείχνει πως μάλλον είναι κακοήθεια. Βέβαια εκ των υστέρων, το μετάνιωσα γιατί διαβάζοντας διάφορες μελέτες έμαθα πως βασικά δεν έχει καμία εγκυρότητα, γιατί μπορεί να βγει υψηλό νούμερο και να μην είναι κακοήθεια ή χαμηλό νούμερο και να είναι. Και λογικό, δεν είναι απαραίτητο πως όλα τα καρκινικά κύτταρα τρώνε γλυκόζη με δέκα μασέλες, κάποια τρώνε και κετόνες ή γλουταμίνη, άρα βασικά παίρνεις τσάμπα ραδιενέργεια. Μου το επιβεβαιώσε και ο ογκολόγος που βρήκα μετά, λέγοντας μου πως είναι καλύτερο να κάνεις ολόσωμη μαγνητική με σκιαγραφικό που πιάνει όλα τα όργανα, εκτός από τους πνεύμονες (που τους βλέπεις μόνο με αξονική), παρά να κάνεις pet scan. Το έκανα όμως, τέλος, δεν αλλάζει. Απλά πάλι ήμουν με την απορία αν ήταν καλοήθεια ή κακοήθεια. Ο πνευμονολόγος είχε γενικά συστήσει πως πρέπει να αφαιρεθεί χειρουργικά αν το pet scan δεν έδειχνε άλλες εστίες (όπου εκεί δεν θα είχε νόημα να υποβληθώ σε χειρουργείο και να έχω και άλλες εστίες καρκινικές αλλού). Κι επειδή ένιωθα πως αυτό δεν ήταν κάτι καλό και φοβόμουν μη φύγει από εκεί και πάει, ένας Θεός ξέρει που, ήθελα να κάνω το χειρουργείο όσο πιο σύντομα μπορούσα, ει δυνατόν χτες. Οπότε ξεκινήσαμε με τον άντρα μου, την αναζήτηση θωρακοχειρουργού.
Ευτυχώς λόγω επαγγέλματος, γνωρίζω πλέον πολύ κόσμο και επίσης ο άντρας μου έχει συμμαθητές και κύκλο σε σημαντικές ιατρικές ή παραιατρικές θέσεις. Οπότε ρωτήσαμε τους πάντες. Οι 5 από τους 6 πρότειναν τον ίδιο άνθρωπο ως τον καλύτερο θωρακοχειρουργό στην Ελλάδα. Και φυσικά άμεσα κανόνισα ραντεβού. Δεν περίμενα να μάθω κάτι, πιο πολύ ήθελα να τον γνωρίσω για να δω αν μου εμπνέει εμπιστοσύνη για να του "κάτσω", χαχα. Μου την ενέπνευσε, έδειξε να ξέρει για τι πράγμα μιλάει και έτσι εκεί στο πρώτο μας ραντεβού, κανόνισα να με χειρουργήσει σε μια εβδομάδα.
Συνεχίζεται..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου